شمال نیوز: دلیرتر از سه ساله ای که آب ننوشیده ، مشک به قتلگاه می برد ، نمی شناسم و فرشته سان تر از دختری که به بابایش نمی گوید " به کارزار مرو ، بمان ، فراق نمی خواهم... "
ماه محزون صفر است... خرابه های شام و کودک خردسال حسین... دُردانه عالم تاب ندارد و چشمانش دیدار پدر را می خوانند. عمه ای را که تمام پریشانی هستی را به جان خویش می نشاند.
صفر است... شب ها ، ماه ندارند و روزها ، خورشید... یتیمی و اسیری ، بیداد می کند و دختر امام عشق ، تازیانه می خورد. همان حضرتی که چند روزیست برای پدر سجاده پهن نکرده و از رخسار مهربانش محروم است.
رقیه دلتنگ باباست... و هجران ، نازدانه عالم را بی قرار کرده است. ماه سیاهپوش صفر است و حکایت شهری به نام شام که شبی خاتونی سه ساله را در خود شهید می کند. حکایت پرواز فرشته ایست که دیگر قلب سه ساله اش در سینه نمی تپد و آرام نمی گیرد.
پنجم صفری که سر بریده پدر ، دوباره با خود عاشورا می آورد و تلّ و دوری و سیلی. دوباره خیمه های برافروخته می آورد و داغ یتیمی را سوزان تر می سازد.
عاشق تر از کودکی که در آغوش پدر به سفر شهادت می رود ، نمی شناسم و مقدس تر از کلماتی که کودکی کربلایی با آن به زمین پشت می کند.
قافله آزادگی در خرابه هاست و لشکر حُزن در شام پرسه می زند اما دیگر هیچ صدای نیلی کودکانه ای در آسمان این غریبستان نمی پیچد. رقیه بنت الحسین با دیدن بابا آرام گرفته است...
دیگر سجده ها و رکوع های دلپذیر پدر در نگاه بی بی چشم انتظار ، رویا نیست و روزگار کبود ، نمی تواند طفلی سه ساله را به غل و زنجیر بکشد و به اسارت و جفا ببرد.
مجلس درد به پایان می رسد و دختر خردسال ، صبح شهادت را در چشمان مهربان پدر دنبال می کند. دیگر ردپایی از شام اسارت در بیابان عشق پیدا نیست.
